بسم الله الرحمن الرحیم

جناب « صفوان بن یحیی» و « عبد الله بن جندب» و « علی بن نعمان» از اصحاب امام صادق و امام کاظم و امام رضا علیهم السّلام بودند. این سه نفر دوستانی یکدل و یک جهت بودند و مقصودشان خدا و پیغمبر و امام و راه نجات و صراط مستقیم بود.

 روزی این سه نفر با هم به مکّه رفتند، در «مسجدالحرام» با هم به صحبت نشستند و گفتند:« ما سه نفر در دنیا با یکدیگر دوست هستیم، چرا در آخرت و بعد از مرگ دوستِ هم نباشیم؟ بیائید با یکدیگر پیمان ببندیم که هر کدام از ما که مُردیم، دو نفر دیگر اعمال و عباداتی را که در زمان زندگی اش انجام می داد، انجام دهند و اگر دو نفر مُردیم نفر سوم اعمال و عبادات آن دو نفر را انجام دهد» بعد از این پیمان، بعد از مدّتی کوتاه، عبدالله و علی به رحمت الهی پیوستند.

حالا صفوان مانده است و می خواهد به قول مردانه اش عمل کند، عمل آنها چه بود؟ هر کدام شبانه روز، 51 رکعت نماز می خواندند، 17 رکعت نماز واجب و 34 رکعت نماز نافله ی مستحبی. جناب صفوان هر روز 153 رکعت نماز بجای می گذارد. شب و روز کارش همین بود در حالی که من و تو 51 رکعت نماز خودمان را بعضی وقت ها نمی خوانیم. امّا رفاقت و دوستی این ها تا به کجاست که شبانه روزی 153 رکعت نماز می خواند. امّا نسبت به روزه، صفوان در سال 3 ماه رجب و شعبان و رمضان را روزه می گرفت، یک ماه برای خودش و دو ماه برای دوستانش حج عمره که می رفت سه بار می رفت، اگر برای خودش حج می رفت، دو سال دیگر هم برای دوستانش می رفت تا به عهدش وفا کرده باشد. این ها نمونه ی شیعه ی حضرت علی علیه السّلام و نمونه اهل یقین هستند. همین جناب صفوان، برای برگشتن از مکّه معظّمه شتری کرایه می کند. وقتی می خواهد سوار شود، یک نفر می آید و دو اشرفی طلا به او امانت می دهد و می گوید « به عراق که رفتی، این ها را به فلان شخص بده» صفوان، سکه ها را گرفت و نزد صاحب شتر آمد و گفت: شتری را که از تو کرایه کردم، با لباس و هر آن چیزی بود که داشتم، حالا دو تا سکّه به بارهایم اضافه شده، اجازه می دهی؟ صاحب شتر هم اجازه داد.( نکته، تا از صاحب شتر اجازه نگرفت، سوار شتر نشد.ما چقدر در مورد امانت دیگران احساس مسئولیت میکنیم؟)

بلاخره صفوان در مدینه از دنیا رفت به امام جواد علیه السّلام خبر دادند، فرمود: صبر کنید تا خودم بیایم. خود امام تشریف آورد، در بقیع بر جنازه ی این مرد شریف صاحب تقوا و ایمان، نماز خواند، حضرت در دفنش شرکت کرد.

خوش به سعادتش، کاش بعد از ما هم کسی رفاقتش را ادامه دهد. موقع مردن بیاید تلقین بگوید. نگذارد ایمان از کف ما برود.  به قول امام موسی بن جعفر علیه السّلام بیاید سر قبر بنشیند هفت مرتبه سوره ی « اِنّا انزلناه» بخواند. آن وقت این دعا را درباره مان بکند: خدایا این دوست من غریب و تنهاست خدایا به تنهائیش رحم فرما و وحشتش را به انس تبدیل فرما. رحمتی بر او فرست که از رحمت غیر تو بی نیاز گردد، خدایا امشب شب اول قبر اوست به او و غربتش رحم کن.